Onder een vergrootglas

Al sinds een geruime tijd heb ik een mooie macrolens in mijn tas. Ze zeggen nog wel eens ruimte benauwd niet. Daar kan ik me goed in vinden. Geef mij maar veel ruimte en weidsheid. Die weidsheid probeer ik zoveel mogelijk terug te laten komen in mijn foto’s. Landschapsfotografie heeft dan echt mijn voorkeur.

Maar in mijn tas zit dus nog wel een macrolens. Het werd tijd die lens eens uit te proberen. De lens werd daarom op de camera geschroefd. Ik had me al enigszins in macrofotografie verdiept. Het was mij duidelijk dat je redelijk dicht op het onderwerp moet gaan zitten, waardoor het onderwerp groter wordt afgebeeld en waarbij details in beeld komen die je anders niet of veel minder goed kunt zien. Je legt het ware een “onderwerp” onder een vergrootglas. Mooi en dan aan de slag.

Onze tuin is niet groot, maar wij hebben er veel bloeiende planten in staan. Deze planten trekken de nodige insecten aan en daarmee ook vogels. Om de laatste categorie is het mij eigenlijk om te doen. Maar op een meter van een vogel te gaan zitten om te fotograferen, is mij nog niet gelukt. Dus de vogels zijn niet geschikt om met een macrolens te fotograferen. De telelens biedt in dat geval uitkomst. Ik denk dat dit voor de meeste fotografen erg herkenbaar zal zijn. Dan toch maar proberen de insecten vast te leggen. Als het kleine grut even stil bleef zitten, ging het scherpstellen wel. Dat stilzitten, zo bleek, was echter wel een dingetje. Het was dus lastig om scherpe foto’s te maken.

Je zou het niet verwachten, maar de vliegen zijn een ware inspiratiebron. Vooral als de vliegen heel even dichter bij je komen, waren de resultaten verrassend. Maar om heel dicht bij de vliegen te komen, was een uitdaging. Ze waren in de meeste gevallen eerder weer gevlogen dan dat het mij was gelukt af te drukken. Het was dus een kwestie van geduld hebben en hopen dat ze naar je toe komen.

Naast bijen, wespen en hommels hebben wij ook libellen in de tuin. Toen ik mijn aandacht bij de vliegen hadden, kwam er een libelle naast me zitten. Het was net of er een helikopter naast je landde. Ik herken een libelle, maar welke soort het dan is, is voor mij veelal een raadsel. Ik heb de libelle opgezocht en ik krijg de indruk dat het een “glazenmaker” was.

Verder trok een felrood gekleurde libelle mijn aandacht. Als ik me niet vergis, was dat een vuurjuffer.

Tenslotte viel mijn ook nog op een soort dat minder tussen de planten opvalt. Ook deze soort is voor mij lastig aan te wijzen. Ik gok op een lantaarntje. Er zijn vast mensen die feilloos deze libellen weten te herkennen. Ik hoor het graag als iemand de soorten wel herkent.

Tenslotte heb ik met de macrolens nog een portret gemaakt van een van onze poezen. Gelukkig was onze Maus op dat moment enigszins lui. Het scherpstellen werd daarmee een stuk gemakkelijker.